You are currently viewing Δεν έχω παιδιά, έχω κορίτσια, γράφει η Γιάννα.

Δεν έχω παιδιά, έχω κορίτσια, γράφει η Γιάννα.

Όταν γεννήθηκε η αδερφή μου, η γιαγιά μου θύμωσε στον πατέρα μου γιατί γέννησε κορίτσι. Βλέπεις ήταν ο αγαπημένος της γιος και το πρώτο παιδί έπρεπε να είναι αγόρι. Όταν γεννήθηκα εγώ του είπε με κοφτερή φωνή “Εσύ δεν ξέρεις να κάνεις παιδιά”.  Έκτοτε ο πατέρας μου έχει δημιουργήσει ένα φανταστικό γιο, τον Γιωργάκη. Γιατί αν είχε καταφέρει να κάνει γιο θα έπαιρνε φυσικά το όνομα του παππού μου. Με αυτό τον τρόπο πίστευαν ότι διαιωνίζεται το είδος, η οικογένεια, το επίθετο. Το γενεολογικό δέντρο θα είχε πιο φουντωτά κλαδιά .

Δεν είναι ότι δεν μας αγαπούσε. Μας αγαπούσε και όσο περνάνε τα χρόνια βλέπει και μόνος του ότι τελικά δεν του έλειψε πραγματικά ένας γιος. Απλώς τα παλιά χρόνια ήταν χρέος του γιου να φροντίζει τους γονείς στα γεράματα. Ο γιος είχε πολλά πλεονεκτήματα, έδινε σιγουριά, ασφάλεια και κύρος στην οικογένεια. Όταν τα κορίτσια παντρευόντουσαν έπαιρναν τα προικιά, έφευγαν από το σπίτι και άλλαζαν επίθετο αφού έπαιρναν αυτό του συζύγου. Η παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα σε τέτοιες περιπτώσεις μας έχουν κρατήσει πίσω σαν λαό.

Όταν πηγαίναμε εκδρομές στα χωριά ρώταγαν οι χωριανοί “Τι κάνεις Κώστα; Έχεις παιδιά;”. Μας κοίταζε γελώντας και απαντούσε: “Δεν έχω παιδιά. Έχω δύο κορίτσια”. Γέλαγε γιατί είχε τσακωθεί πολλές φορές με τη μάνα μου γι΄αυτό το θέμα και γνώριζε πολύ καλά ότι με αυτό τον τρόπο μας εκνεύριζε και του βάζαμε τις φωνές.

Τα χρόνια πέρασαν όμως, οι καιροί (και η νομοθεσία) άλλαξαν. Οι γυναίκες δε μένουν στα σπίτια, εργάζονται. Στην εργασία τους διατηρούν το επίθετό τους. Κάποιες πιο παραδοσιακές χρησιμοποιούν επίσημα και τα δύο επίθετα. Το δικό τους και του συζύγου. Εμείς, τα κορίτσια της οικογένειας έχουμε κάνει δικές μας οικογένειες, δικά μας κορίτσια και ναι, έχουμε ακόμη τα ίδια επίθετα. Τα κορίτσια του μπαμπά διαιωνίζουν το είδος.

Ακόμα γελάει όταν λέει “Δεν έχω παιδιά. Έχω κορίτσια”. Αλλά νομίζω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του το λέει με καμάρι.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα των Κοριτσιών θα κλείσω με το αγαπημένο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου που έγραψε για την κόρη του.

Κοριτσάκι μου

Κοριτσάκι μου,
μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ
σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου.

Δὲν πειράζει.

Ἀργότερα θὰ φτιάξεις ἄλλο
νὰ παντρευτεῖς τὸν κόσμο μὲς στὸν ἥλιο.

Γιατὶ δὲν εἶναι κοριτσάκι
νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,
ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει,
εἶναι νὰ γίνεις
ὅ,τι ζητάει
ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου.

Ἄλλη χαρὰ
δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις
Νὰ τὸ θυμᾶσαι κοριτσάκι.

Κοριτσάκι μου,
θέλω νὰ σοῦ φέρω
τὰ φαναράκια τῶν κρίνων
νὰ σοῦ φέγγουν τὸν ὕπνο σου.Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα περιβολάκι
ζωγραφισμένο μὲ λουλουδόσκονη
πάνω στὸ φτερὸ μιᾶς πεταλούδας
νὰ σεργιανάει τὸ γαλανὸ ὄνειρό σου.Θέλω νὰ σοῦ φέρω
ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς
δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς ἀπὸ τοὺς στίχους μου
νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ
νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις.

Gianna Balafouti

Η Γιάννα γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε γραφιστική επικοινωνία και έχει πιστοποίηση στην εκπαίδευση ενηλίκων. Εργάστηκε 12 χρόνια στο ψηφιακό μάρκετινγκ και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στην παραγωγή καινοτόμων εδεσμάτων για 11 χρόνια. Είναι εκπαιδεύτρια γαστρονομίας και διδάσκει μαγειρική ιδέα και ανάπτυξη προϊόντος. Ο κόσμος της κινείται συνεχώς γύρω από τη μονάκριβη Νεφέλη.