You are currently viewing Σχέση ζωής

Σχέση ζωής

Ζήσαμε 14 χρόνια μαζί. Ήταν μια σχέση ζωής. ‘Έφυγε ένα βράδυ ήσυχα. Από καρδιά. Επέστρεφα από επαγγελματικό ταξίδι. Ήταν ακριβώς την ώρα που προσγειωνόταν το αεροπλάνο. Σα να περίμενε, να σιγουρευτεί ότι γύρισα ασφαλής. Άλλωστε, πέρα από την αγάπη που μου είχε (και της είχα), ήθελε να είναι σίγουρη, μια που εκείνη θα έφευγε, ότι θα γυρίσω καλά ώστε να φροντίζω τον γιό της, τον Πέτρο. Εκείνος ήταν πέντε χρονών όταν έχασε την μητέρα του. Μετά την αναχώρηση της, δεθήκαμε ακόμα περισσότερο με τον Πέτρο.

Περιπλανήσεις

Η σχέση μας δεν ήταν όλα αυτά τα χρόνια ανέφελη. Έφυγε αρκετές φορές από το σπίτι. Την έβρισκα όμως πάντα και την γύρναγα πίσω. Μέναμε στους πρόποδες του Λυκαβηττού τότε. Την πρώτη φορά την βρήκα στο Φάληρο να περιπλανιέται μόνη της. Με ειδοποίησε ένας γνωστός που την ήξερε και την είδε τυχαία. Μια άλλη φορά περιπλανιόταν στην Αθήνα, στην κρεαταγορά για την ακρίβεια. Εκείνη την φορά δεν την είδε γνωστός. Απλά, επειδή ήταν πολύ όμορφη, εξωτικής και σπάνιας ομορφιάς,  τραβούσε πολύ εύκολα την προσοχή. Μια αγγελία στην εφημερίδα και αμέσως δεχόμουν κάποιο τηλεφώνημα από κάποιον άγνωστο που με ενημέρωνε για το σημείο που βρισκόταν.

Όταν πήγαινα να την μαζέψω, φυσικά και χαιρόταν. Κατέβαζε μόνο λίγο το βλέμμα. Σα να μου λέει: Τι να κάνω, μη νομίζεις ότι δεν σε αγαπάω, απλά είναι στην φύση μου να φεύγω.

Έφταιγα κι εγώ λίγο βέβαια. Κάποια στιγμή μπήκε ένα τρίτο πρόσωπο ανάμεσα μας. Η Ήρα δεν την συμπάθησε από την πρώτη στιγμή. Πόσο δίκιο είχε… Από τότε άρχισε να φεύγει από το σπίτι. Κάποια μέρα την άρπαξε από τον λαιμό. Δεν πρόλαβα καν να παρέμβω και δεν χρειάστηκε άλλωστε. Ευτυχώς, την άφησε σχεδόν αμέσως, χωρίς τραυματισμούς και αίματα.  Της είπε (με τον τρόπο της) «μακριά από μένα και να ξέρεις ότι σε έχω καταλάβει. Κάποια στιγμή θα σε καταλάβει και αυτός». Και σε αυτό δίκιο είχε.

Το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση ζωής

Πριν μπει το τρίτο πρόσωπo ανάμεσα μας, ήμασταν σχεδόν συνέχεια μαζί. Στην δουλειά, στα  μπαράκια, στα θερινά σινεμά.

Φυσικά απολάμβανα την παρέα της, αλλά αν μπορούσα, ας έκανα κι αλλιώς. Όσες φορές την είχα αφήσει μόνη της στο σπίτι, δεν έκανε απλά ζημιές. Φρόντιζε πάντα η ζημιά της να με πληγώνει. Πότε έσπαγε τα αγαπημένα μου βινύλια (ειδικά τις Όπερες), πότε έσκιζε τα παλιά συλλεκτικά δερματόδετα βιβλία μου. Ποτέ κάτι απλό και ασήμαντο. Όταν δεν έκανε ζημιές, έβγαινε στο μπαλκόνι και έκλαιγε γοερά. Οι γείτονες που με συναντούσαν την επόμενη μέρα με αντιμετώπιζαν με αποστροφή.

Χωρίς προειδοποίηση

Ήρθε απροειδοποίητα στη ζωή μου, όπως απροειδοποίητα έφυγε.

Ήταν μαύρη, μικρή και μαλλιαρή. Πεταμένη στο δρόμο από μια παρέα τουριστών. Κάπου στην Πελοπόννησο, άνοιξαν την πόρτα του τροχόσπιτου λίγο πριν ξεκινήσουν για την χώρα τους και πολύ απλά την άφησαν εκεί.

Κάποιοι φίλοι μου έκαναν διακοπές στο σημείο αυτό, είδαν την σκηνή, την μάζεψαν και επιστρέφοντας στην Αθήνα μου την έφεραν: Εσύ δεν είχες πει ότι δεν θέλεις σκύλο αλλά λαγωνικό του Αφγανιστάν; Δικό σου λοιπόν!

Ήταν τριών μηνών, την είχαν ήδη βαφτίσει Ήρα, δεν είχα λόγο να της αλλάξω όνομα.

Επίλογος

Η σχέση μου με τα λαγωνικά του Αφγανιστάν συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, 35 χρόνια μετά. Είναι το ίδιο τρυφερή, απρόβλεπτη, μοναδική.

Για άλλες γλώσσες, πατήστε εδώ: Αγγλικά

Dimitris Fragkoulis

Ο Δημήτρης Φραγκούλης γεννήθηκε και μεγάλωσε (?) στην Αθήνα. Σπούδασε στο Μόναχο, την Αθήνα και την Βιέννη. Δούλεψε στην Τηλεόραση, τον Κινηματογράφο και τη Διαφήμιση. Μετά έμπλeξε με το Internet. Προσπάθησε να γλυτώσει από αυτό ασχολούμενος με τα τρόφιμα. Καμμία ελπίδα. Έχει τρία παιδιά και δύο σκυλιά.