Περίεργο θέμα οι ανθρώπινες σχέσεις. Άραγε πόσοι φιλόσοφοι έχουν αναφερθεί σ’ αυτές. Πόσα βιβλία έχουν γραφτεί και πόσοι καναπέδες ψυχολόγων έχουν λιώσει στην προσπάθεια να τις αναλύσουν διεξοδικά και εν τέλει θεραπευτικά.
Κάθε άνθρωπος μεγαλώνοντας πλάθει το δικό του χαρακτήρα μέσα από τις δικές του εμπειρίες, την παιδεία, την επαγγελματική πορεία και τις δικές του προσωπικές επιλογές. Χτίζουμε χαρακτήρες μεγαλώνοντας. Δεν γνωρίζω αν αλλάζει ο άνθρωπος. Εξελίσσεται είναι η σωστή λέξη. Και ίσως να μην είμαι η καταλληλότερη για να αναλύσω το θέμα.
Από παιδί είμαι ολίγον τι δυσλεκτική και υπερενεργητική. Δεν μπορώ να καθήσω στο ίδιο σημείο για πολλή ώρα, δεν μπορώ να εστιάσω σ΄ ένα θέμα γιατί σκέφτομαι πολλά ταυτόχρονα. Βαριέμαι εύκολα και θέλω να μαθαίνω συνεχώς νέα πράγματα. Κάπως έτσι και μαζί με μια γενναία υπερκόπωση, έφτασα να υποφέρω από νευραλγίες στο θώρακα, οπότε κατέβασα τους ρυθμούς της επαγγελματικής ζωής και αφοσιώθηκα στα “θέλω” και όχι στα “πρέπει”.
Άρχισα να περπατάω, να φωτογραφίζω, να ζωγραφίζω, να παρατηρώ λουλούδια, έντομα, φρέσκα άνθη, ζαρωμένα φρούτα κα. Άρχισα να γράφω στο δικό μου blog. Που δεν είναι μόνο δικό μου. Γράφουν οι φίλοι μου, διαδικτυακοί και αληθινοί, η οικογένειά μου. Και αυτό είναι ένα μέσο εκτόνωσης και δημιουργίας χωρίς να κουράζομαι σωματικά αλλά πνευματικά.
Βρισκόμαστε με φίλους, γελάμε, μιλάμε, συζητάμε για τα παιδιά μας, για μια ιδέα, για ένα θέμα υγείας, πίνουμε, τρώμε, τσουγκρίζουμε ποτήρια. Καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και με μερικούς μεζέδες οργανώνουμε τα επόμενα βήματα, κλείνουμε σε κουτάκια παλιά θέματα και προχωράμε. Ότι θέλουμε κάνουμε.
Από τη μία σκέφτομαι: Ποιός είναι αυτός που θα ορίσει το μέλλον μας. Ποιός θα ορίσει τον κοινωνικό μας περίγυρο. Ποιος είναι αυτός που θα μου υποδείξει με ποιον θα συναναστρέφομαι. Και γιατί να τον αφήσω να το κάνει.
Και από την άλλη σκέφτομαι: Πόσους προειδοποίησα ότι κινδυνεύουν και σταμάτησαν να μου μιλάνε μουτρωμένοι (όπως στο δημοτικό) και πόσοι με προστάτευσαν από μια κακή γνωριμία που στην πορεία αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο. Πόσο τυχερή ήμουν που τους είχα.
Δουλεύω από μικρή. Από τότε που πήγαινα γυμνάσιο και “χτυπούσα κάρτα” στο μαγαζί με τα παιδικά παππούτσια της μητέρας μου. Έχω αλλάξει αρκετά επαγγελματικά “καπέλα”. Έχω γνωρίσει αρκετό κόσμο μέσω της δουλειάς. Ανθρώπους που μεγαλώνοντας τους ξανασυνάντησα στη ζωή μου.
Προσπαθώ να μη βάζω στους ανθρώπους ταμπέλες. Ξέρω ότι κάπου, κάπως, κάποτε θα τους ξανασυναντήσω. Διαγράφω από τη ζωή μου (και όχι από το facebook) μόνο όσους με προσέβαλαν ή προσπάθησαν να με μειώσουν. Αλλά μετά από χρόνια, το ξανασκέφτομαι και μαλακώνει η ψυχή μου. Άνθρωποι είμαστε τελικά. Με τα θετικά και τα αρνητικά μας.
Σκέφτομαι απλώς πως όταν γεράσω θα ήθελα να έχω τόσους φίλους ώστε να συμπληρώνουν ιδανικά το καρέ της μπιρίμπας. Τόσους όσους να μη φτάνουν τα πλοκάμια ενός χταποδιού. Να γεμίζουν δύο αυτοκίνητα, να συμπληρώνουν ένα τραπέζι των 12 καλεσμένων και αυτοί θα είναι διαφορετικοί κάθε Κυριακή ή/και οι ίδιοι, αρκεί να καθόμαστε μαζί.
Να τους αγαπάτε τους φίλους σας. Να τους μιλάτε ευγενικά, να τους περιποιήστε, να τους ακούτε. Όλα τ΄άλλα τίποτα. Η ζωή είναι στιγμές που χτίζονται μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις. #Ιστορίαγράφουνοιπαρέες που λέει και μια ψυχή.
ΣΧΕΤΙΚΆ ΆΡΘΡΑ
