Θα πάω στη θεία μου, είπε. Κάτι σαν απειλή στη μητέρα του. Το ανίψι δεν είναι παιδί σου αλλά μπορεί να είναι “κάτι σαν παιδί σου”. Το κοιτάζεις και έχει ίδιο βλέμμα με την αδερφή σου ή τα μάτια της ή μια ελιά στο ίδιο σημείο ή τα στραβά της πόδια ή τίποτα από τα παραπάνω. Είναι κομμάτι της ζωής σου αλλά δεν κόπηκε από σένα, ούτε για σένα. Είναι απλώς το ανίψι σου.
Αισθάνεσαι άνετα μαζί του. Σαν οικογένεια αλλά όχι ακριβώς οικογένεια. Είναι μια σχέση ιδιαίτερη, με στοιχεία από οικογένεια και από φιλία ταυτόχρονα.
Μπορεί να μην έχεις καθημερινή επικοινωνία μαζί του αλλά η καρδιά σου εύχεται να είναι πάντα καλά. Να είναι ευτυχισμένο, να το καμαρώνεις όσο μεγαλώνει, να γίνει σπουδαίο, να φωνάξεις κάποτε με καμάρι “Αυτό είναι το ανίψι μου. Το παιδί της αδερφής μου”.
15 χρόνια πριν, σαν σήμερα 27 Σεπτεμβρίου, με ειδοποίησε η αδερφή μου να πάω επειγόντως στην κλινική γιατί είχε φτάσει επιτέλους η ώρα να γεννήσει. Η μάνα μου με κράταγε σφιχτά γιατί αγωνιούσε για την κόρη της. Εγώ το έπαιζα δυνατή αλλά ήμουν εντελώς σοκαρισμένη. Αργούσαν να μας ενημερώσουν και χωρίς να με προσέξει κανείς πέρασα την πόρτα των “ανακοινώσεων”. Κάθισα με το κεφάλι σκυμμένο σ΄ ένα κάθισμα και περίμενα.
Δεν ήθελα να προχωρήσω πιο μέσα γιατί θα με έβλεπαν οι γιατροί και θα με έδιωχναν. Έμεινα εκεί χωρίς να έχω εκτίμηση του χρόνου. Δε θυμάμαι αν ήταν τρία λεπτά ή μία ώρα. Ξαφνικά άκουσα ζωηρές φωνές και ρόδες από καροτσάκι. Σήκωσα το κεφάλι και είδα τη νοσοκόμα να έρχεται. Σηκώθηκα από το κάθισμα και κοίταξα ένα μωρό. Αυτό το ανθρωπάκι είναι σίγουρα ο ανιψιός μου! Εχει το ίδιο κεφάλι με την αδερφή μου. Της μοιάζει!
ΕΓΩ ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΠΡΩΤΗ! Έγινα θεία! Είμαι θεία!
Μισό λεπτό… Δε θέλω να είμαι θεία. Δε θέλω να είμαι η θειά-Γιαννούλα. Θέλω να είμαι ο άνθρωπός του.
Δε θέλω να είμαι η θεία που θα βλέπει μόνο στα οικογενειακά τραπεζώματα, στους γάμους και στα βαφτίσια. Δε θέλω να φοράει τα καλά του για να μου κάνει επίσκεψη. Θέλω να είμαι μέρος από τη ζωή του… και νομίζω ότι τα έχω καταφέρει κάπως μέχρι σήμερα.
Στην πρώτη γιορτή του σχολείου του, όταν έφτασε η στιγμή να πει το ποίημά του, πήρε το μικρόφωνο και είπε: “Κουράστηκα. Θέλω να πάω στη θεία μου”. Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της μέχρι τώρα ζωής του όπως για παράδειγμα κάθε φορά που δίνει εξετάσεις, θέλει να είναι η θεία του εκεί, να τον πάει και να τον περιμένει από έξω μέχρι να βγει.
Κάθε φορά που δεν του κάνουν ένα χατίρι, παίρνει τηλέφωνο να γκρινιάξει στη θεία του. Όχι, πως η θεία του δεν του χαλάει χατίρια. Συνήθως δεν του κάνει τα χατίρια. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε διαφωνήσει αλλά πάντα με ακούει. Μπορεί να μην ενδιαφέρεται γι αυτό που πραγματικά λέω όμως εκείνη τη στιγμή με ακούει χωρίς να διακόπτει και μετά απαντάει με τα δικά του επιχειρήματα. Συνήθως δεν καταλήγουμε κάπου, δεν παίρνουμε κάποια απόφαση. Μπορεί και να μην πρέπει ή να μη χρειάζεται να αποφασίσουμε κάτι. Συζητάμε.
Σήμερα γίνεται 15 χρονών παλικάρι. Δεν γνωρίζω πώς θα είμαστε στα επόμενα 15 χρόνια. Να είναι καλά θέλω. Ευτυχισμένος, γερός και δυνατός. Να προχωράει και να εξελίσσεται χωρίς να τον ενοχλώ. Άλλωστε ξέρω ότι αν χρειαστεί κάτι “θα πάει στη θεία του”.
Εχθές φτιάξαμε μαζί σοκολατένια κέικ για να κεράσει τους συμμαθητές του. Μας είχε ενημερώσει σχεδόν 10 μέρες πριν. “Την Τετάρτη έχω γενέθλια και θα φτιάξω σοκολατένια κέικ με τη θεία μου“.
Να τον χαίρομαι 🙂
Ξαναδιαβάζω σήμερα 8/8/2021 αυτό το άρθρο ενώ έχουν περάσει κάποια χρόνια. Εχει μπει πιά στο Πανεπιστήμιο. Και φυσικά λέει ακόμα: Θα πάω στη Θεία μου. Για να πιούμε ένα ποτήρι κρασί παρέα.
