Ένα θέμα στο οποίο ήθελα να αναφερθώ εδώ και καιρό είναι το χύμα ελαιόλαδο στο τραπέζι του εστιατορίου. Τα γνωστά μας στην Ελλάδα ανοιχτά μπουκαλάκια λαδόξυδου. Πλέον, ενόψει της ερχόμενης τουριστικής σαιζόν καθίσταται και επίκαιρο.

Να τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Ήταν άνοιξη του 2013 όταν ανακοινώθηκε η απόφαση της ΕΕ να απαγορεύσει στα εστιατόρια να σερβίρουν το ελαιόλαδο χύμα σε μικρά δοχεία ή μπολ από την 1η Ιανουαρίου 2014, αναγκάζοντάς τα να χρησιμοποιούν σφραγισμένα μπουκάλια που πρέπει να πετάγονται όταν αδειάζουν.

Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή Επιτροπή, το μέτρο αυτό αποσκοπούσε στο να βελτιώσει τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας και να διαβεβαιώσει τους καταναλωτές ότι το λάδι ελιάς δεν έχει αραιωθεί με κάποιο κατώτερο. Αρχικά το μέτρο το υποστήριξαν οι 15 από τις 27 κυβερνήσεις των κρατών-μελών, περιλαμβανομένων εκείνων των μεγαλύτερων ελαιοπαραγωγών χωρών Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας.

Αμέσως τότε ξεκίνησε ένας (κατευθυνόμενος από τις βόρειες χώρες) πόλεμος εναντίον της απόφασης από τον τύπο. Τα επιχειρήματα αρκετά αλλά δεν είναι του παρόντος. Η προσωπική μου άποψη είναι πως κανένα δεν ήταν σοβαρό επί της ουσίας και άλλα συμφέροντα υπήρχαν πίσω. Αυτή η πίεση όμως οδήγησε σε αναστροφή του κλίματος και έκανε χώρες να αλλάξουν γραμμή έτσι ώστε στην ολομέλεια δεν ψηφίστηκε το μέτρο.

Αυτό όμως δεν εμπόδισε κατά σειρά τις Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρο και Ιταλία να το κάνουν εθνική νομοθεσία (λίγο πιο χαλαρή στην Ιταλία) και να το τηρούν. Στη χώρα μας έγινε νόμος μόλις την 1/1/18.

Γιατί όμως θεωρώ πως το μέτρο ήταν σωστό;

Ως σύμβουλος HACCP (προληπτικό σύστημα για την υγιεινή και την ασφάλεια τροφίμων) τονίζω πάντα πως το τρόφιμο στην επαγγελματική εστίαση πρέπει πρώτα να είναι ασφαλές και μετά νόστιμο ή οτιδήποτε άλλο.
Πόσο ασφαλές όμως είναι ένα τρόφιμο το οποίο είναι ανοιχτό τρεις μήνες στο τραπέζι; Εμπιστεύεστε να βάλετε λάδι στο πιάτο του παιδιού σας από αυτό; Και αν ένας κακόβουλος ή κακοήθης που καθόταν στο ίδιο τραπέζι πριν από εσάς έριξε κάτι μέσα; Αν έφτυσε; Γιατί το θεωρείτε απίθανο;
Από θέμα ασφάλειας προφανώς λοιπόν είναι απαράδεκτο το χύμα ελαιόλαδο μόνιμα στο τραπέζι.

Πάμε να δούμε τώρα από θέμα γεύσης, μιας και οι περισσότεροι στη χώρα μας στις ελαιοκομικές περιοχές, χρησιμοποιούν δικής τους παραγωγής παρθένο ελαιόλαδο.

Μερικές φορές σε ταβέρνες φίλων κάνω το εξής τεστ. Τους ζητώ να φέρουν σε ένα σφηνάκι λίγο από το λάδι που έχουν μέσα στην κουζίνα και εκτός των άλλων το χρησιμοποιούν για να γεμίζουν τα μπουκαλάκια στα τραπέζια. Τους ζητώ να το δοκιμάσουν όταν το φέρουν, ενώ ταυτόχρονα σε άλλο σφηνάκι τους βάζω από αυτό που έχουν στο τραπέζι. Προφανώς έχει διαφορά και στο άρωμα και στη γεύση! Μερικοί δεν το πιστεύουν και μου έχουν πει πως κάτι έκανα σε αυτό στο τραπέζι!

Τίποτε δεν έκανα αγαπητοί φίλοι. Ταγκό είναι! Γιατί τόσο η υψηλή θερμοκρασία περιβάλλοντος όσο και το φως με τον αέρα (οξυγόνο) το τάγκισαν. Και ουδεμία σχέση έχει με το αρχικό.

Επιπλέον να επισημάνουμε πως αυτά τα ανοιχτά μπουκαλάκια στο λαδόξυδο στις τουριστικές περιοχές γεμίζουν τον Μάιο και αδειάζουν τον Οκτώβριο! Στο ενδιάμεσο απλά συμπληρώνεται η ποσότητα. Έτσι το νέο λάδι που προσθέτουμε στο υπάρχον ταγκό, ταγκίζει γρήγορα και αυτό!

Και τι κάνουμε εδώ τώρα;

Να ένας ρόλος τοπικών επιμελητηρίων ή τοπικών συλλόγων εστίασης. Να ενημερώσουν για τα ανωτέρω, να εκπαιδεύσουν και να το επιβάλουν στα μέλη τους.

Να υπάρχει στο τραπέζι μόνο μικρό τυποποιημένο εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο το οποίο να μπορεί να πάρει και ως δώρο ο πελάτης. Να έχει την φίρμα του καταστήματος ή ενός τοπικού τυποποιητή και μάλιστα να μπορεί να το αγοράσει τυποποιημένο σε μεγαλύτερη συσκευασία μέσα στο εστιατόριο. (Το έχω δει στην Καλαμάτα αυτό ακριβώς).
Το κόστος συσκευασίας λίγα λεπτά μόλις. Θα μπορούσαν να διατεθούν ως διαφήμιση και από εταιρεία τυποποίησης.

Αλλά επειδή αρχικά αναφέρθηκα και στο θέμα της ασφάλειας του τροφίμου. Έχει κόστος η ασφάλεια;