Ένας άνθρωπος που κόλλησε αγάπη. Μπορώ να πω δύο κουβέντες για αυτόν ; Τον ρώτησα πριν γράψω, αλήθεια.
-“Ιάκωβε μπορώ να πω κάτι για σένα στο blog; -Μα φυσικά. Δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε συνέντευξη του πήρα. Έναν καφέ ήπιαμε στα “προάστια “που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Δυστυχώς δεν παρακολουθώ τηλεόραση, ξέρω καλά όμως ότι τον γνωρίζει όλη η Ελλάδα. Ότι έχει παρουσιαστεί σε πολλές γνωστές εκπομπές, Έχει δώσει συνεντεύξεις, γι ‘αυτό που κατάφερε να κάνει. Τι είναι αυτό; Ο Ιάκωβος Απέργης άλλαξε τα δεδομένα στο φαγητό του Τζάνειου νοσοκομείου, τα έκανε όλα αλλιώς, έφερε τα πάνω κάτω σε ότι ήτανε αγκυλωμένο χρόνια.
Ωραία και μπράβο του. Εγώ όμως δεν θέλω να γράψω γι ‘αυτό.
Το εντυπωσιακό μ’ αυτόν τον άνθρωπο, δεν είναι μόνο η δουλειά του, αλλά η σπάνια ηθική και η ευαισθησία. Εθελοντής χρόνια στο “Xαμόγελο του Παιδιού” που πηγαίνει με τον δεκάχρονο γιο του είτε για να μαγειρεύει είτε για να κάνει παρέα με τα παιδιά.
Βοήθησε ενεργά στο μεγάλο κύμα των προσφύγων στον Πειραιά και κρατά ακόμα επαφή με οικογένεια που βοηθούσε και τώρα έχει φύγει από την Ελλάδα. Κι ενώ όλοι του έλεγαν μην πηγαίνει γιατί θα κολλήσει καμιά αρρώστια, όπως λέει ο ίδιος κόλλησε μόνο αγάπη.
Δυνατά συναισθήματα.
Μια μέρα φίλε, μόνο για μια μέρα, να χάναμε τα πάντα και θα μπορούσαμε να νιώσουμε την δυστυχία τους
Το να τον ακούς μόνο χαρά και αισιοδοξία μπορείς να νιώσεις. Είναι το πάθος και η δύναμη όταν λέει, “θέλω να τους ξεβολέψω όλους. Να αλλάξουν όλα όσο δυσλειτουργούν όσα δεν αποπνέουν ελπίδα και αγάπη”.
Ο λόγος του είναι και πράξη κι αυτό είναι το σημαντικό. Το παρελθόν του, οι μνήμες του και η παράδοση έγιναν οδηγοί για τις αξίες του.
Το μότο του; “τράπεζα ηθικής” και “μαγειρεύοντας για την ελπίδα”.
Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για την δύναμη αυτών των φράσεων, αλλά δεν θα το κάνω για έναν μόνο λόγο. Θέλω να του παραδώσω τη σκυτάλη για να γράψει ο ίδιος γι’ αυτά που πρεσβεύει. Να καταθέσει την ψυχή τη σκέψη το έργο και την ελπίδα του. Θα ήθελα να νιώσεις ότι και εγώ όσο τον άκουγα να μιλάει.
Είναι δώρο να σε έχει φίλο κάποιος Ιάκωβε, κυρίως όμως να σ’ έχει συνάνθρωπο .
