Αν παροτρύνεις κάποιον μέσω της θετικής σκέψης να συνειδητοποιήσει και αποκωδικοποιήσει την διαδικασία που ακολούθησε για να τα επιτύχει, τον βοηθάς να εφαρμόσει την διαδικασία αυτή και στις επόμενες ενέργειες του, ώστε να επιτύχει και άλλα θετικά αποτελέσματα. Δεν βοηθάς κάποιον με το να στηλιτεύεις τα λάθη του. Ακόμα χειρότερα αν στηλιτεύεις τα λάθη που δεν έχει κάνει! Αντίθετα, τον βοηθάς αν του υπενθυμίσεις τα επιτεύγματα του.

Ενοχλούμαι πολύ να διαβάζω στο Facebook δημοσιεύσεις ανθρώπων που ενώ τοποθετούν την Βαρκελώνη στην Ανδαλουσία ή μπερδεύουν το Πεταλίδι με την Perugia, βάλουν κατά δικαίων και αδίκων, στηλιτεύουν τους πάντες και τα πάντα, απαξιώνοντας ταυτόχρονα όποια προσπάθεια και όποια θετική ενέργεια και δράση. Και όλα αυτά, δήθεν για το καλό του τόπου!

Περί παρθενογένεσης

Ενοχλούμαι επίσης όταν διαβάζω πύρινους λιβέλους για διακορεύσεις ιδεών, παρότι η τελευταία παρθενογένεση έγινε πριν από 2019 χρόνια (και κάτι μήνες). Δεν απαξιώνω με αυτό την έννοια της πατέντας, πόσο μάλλον αυτή των πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά πρέπει να υπάρχουν και κάποιες λογικές προϋποθέσεις.

Η ιδέα του να βγάλω φωτογραφία το φεγγάρι δεν ενέχει κάποια ιδιαιτερότητα. Άρα όποιος θέλει μπορεί να βγάλει φωτογραφία το φεγγάρι, χωρίς να μπορεί να κατηγορηθεί ότι έκλεψε την ιδέα κάποιου άλλου. Η ίδια η φωτογραφία και το κείμενο που θα συνοδέψει την φωτογραφία έχουν πνευματικά δικαιώματα, τα οποία είναι προστατευμένα από την στιγμή της δημιουργίας τους. Δεν χρειάζεται καν να κάνει κανείς κάποια επισήμανση ή ειδική νομική διαδικασία.

Ενοχλούμαι ακόμα περισσότερο όταν αντιλαμβάνομαι ότι η προσπάθεια απαξίωσης και στηλίτευσης επιτυχημένων και διακεκριμένων ατόμων έχει σαν γενεσιουργό αιτία την φιλοδοξία για χτίσιμο καριέρας του ίδιου του στηλιτεύοντος. Και μάλιστα πάνω στα «πτώματα» των στηλιτευομένων.

Κάτι σαν serial killer που δικαιολογεί τα εγκλήματα του με το πρόσχημα της ανάγκης κατανόησης της ανθρώπινης ανατομίας.

Παρακολουθώντας ένα σεμινάριο κάποιων εβδομάδων σχετικό με τον θρησκευόμενο μάντη (mantis religioza), δεν γίνεσαι βιολόγος. Ακόμα και αν μάθεις τις πιθανότητες επιβίωσης του αρσενικού μετά την ερωτική πράξη, δεν γίνεσαι καν εντομολόγος. Με την ίδια λογική, δεν γίνεσαι τυροκόμος επειδή έμαθες να ξεχωρίζεις το edam από την παρμεζάνα. Πάντως, οι πιθανότητες επιβίωσης του αρσενικού είναι 20% – έτσι, για να μην σας αφήσω με την περιέργεια.

Αναπαραγωγή vs δημιουργίας με θετική σκέψη

Αναπαράγοντας ένα concept που υπάρχει διεθνώς εδώ και δεκαετίες δεν γίνεσαι ο μοναδικός δικαιούχος και πρεσβευτής του. Μπορείς φυσικά να γίνεις ειδικός σε αυτό που πρεσβεύεις και παρουσιάζεις. Για την ακρίβεια, ένας από τους ειδικούς.

Ειδικός (ένας από τους ειδικούς) γίνεσαι εν γένει αν έχεις πάθος, εμμονή, τεχνογνωσία και καινοτομία σε αυτό που κάνεις. Αν έχεις ματώσει πνευματικά ή σωματικά. Ο συνδυασμός των δύο είναι φυσικά προτιμότερος. Και πάντα θετική σκέψη!

Αν έχεις και σχετικό πτυχίο ακόμα καλύτερα, αν και δεν είναι τόσο σημαντικό. Ο Steve Jobs (ναι, αυτός που δημιούργησε την Apple και το iPhone) πήγε 6 μήνες μόνο στο κολέγιο και μάλιστα σπούδασε χορό. Στη συνέχεια, δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε στον Benjamin Franklin. Αυτόν που συνέταξε την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Ε, λοιπόν, ο Franklin εγκατέλειψε το σχολείο στην ηλικία των 10 ετών. Ο δε Henry Ford δεν πήγε καν σχολείο, μια που ήταν να γίνει αγρότης. Όμως, όχι αλλά δημιούργησε την πρώτη βιομηχανία παραγωγής αυτοκινήτων αλλά έχει στο ενεργητικό του πολλές βιομηχανικές πατέντες.

Ας πάμε και στον χώρο των τεχνών. Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ήξερε να γράφει νότες, ενώ ο Quentin Tarantino δεν τελείωσε καν το γυμνάσιο αλλά έχει βραβευθεί με 2 Όσκαρ σκηνοθεσίας.

Δεν είμαι φυσικά εναντίων των σπουδών, το αντίθετο μάλιστα. Επισημαίνω όμως οτι το πτυχίο δεν είναι το μόνο κριτήριο. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσετε κάποιον να σας λέει απαξιωτικά “…μα αυτός δεν έχει καν πτυχίο”, διαλέξτε ένα από τα παραπάνω ονόματα (υπάρχουν πολλά ακόμα). Στη συνέχεια, ρωτήστε τον πόσο ρόλο έπαιξε το ότι δεν είχε πτυχίο ο Χατζιδάκις ή ο Jobs ή ο Franklin.

Πτυχία και θετική σκέψη

Εγώ προσωπικά έχω πτυχίο σκηνοθεσίας κινηματογράφου και μεταπτυχιακό στις διεθνείς συμπαραγωγές οπτικοακουστικών προϊόντων, με σπουδές σε τρεις διαφορετικές γλώσσες (και χώρες). Οι περισσότερες επαγγελματικές και προσωπικές μου επιτυχίες ήρθαν όμως σε τομείς άσχετους με το αντικείμενο των σπουδών μου.

Δικαιούμαι δια να ομιλώ; Η αυθόρμητη απάντηση είναι: Φυσικά, μια που ως σκηνοθέτης έχω a priori το δικαίωμα της άποψης επί παντός του επιστητού (ελπίζω ο αυτοσαρκασμός να είναι αντιληπτός).

Άλλωστε, όπως είχε πει και ο Clint Eastwood, οι απόψεις είναι σαν τους πρωκτούς: Όλοι έχουν -τουλάχιστον- έναν!

Η σωστή απάντηση είναι, ναι, με την προϋπόθεση ότι έχω ασχοληθεί σοβαρά με το αντικείμενο πάνω στο οποίο εκφέρω άποψη και επιπλέον επιζητώ η άποψη μου να εκληφθεί ως έχουσα αξία (το οποίο άλλωστε είναι και το ζητούμενο).

Η ακόμα πιο σωστή απάντηση είναι ναι, με την προϋπόθεση όχι μόνο της σοβαρής ενασχόλησης αλλά και της θετικής σκέψης και της διάχυσης της στον όποιο μικρόκοσμο μου.

Σε διαφορετική περίπτωση, είμαι απλά ένα ανθρωπάκι που προσπαθεί να αντέξει την προσωπική του δυστυχία διαχέοντας την στο περιβάλλον του.

Αυτά.

Πριν φύγετε όμως, δείτε και αυτό! Μπορεί να σας ενδιαφέρει.