Πυλιακή γη. Ακούγεται τόσο απλό μα είναι απλά… σύνθετο. Ίσως να φταίει και το εμπλεκόμενο συναίσθημα. Ίσως. Δεν θα πω την ιστορία της, είναι γραμμένη παντού. Το πληκτρολογείς και το βρίσκεις, προτιμώ όπως πάντα να πω τα δικά μου. Τι είναι η Πυλιακή γη μέσα από τα δικά μου μάτια. Όταν αντίκρισα πρώτη φορά ένα βάζο της έγραφε θαρρώ… ελιά Καλαμών με αμύγδαλο σε Cabernet. Ήταν μικρή, τραγανή, γεμιστή με αμύγδαλο και ένα άρωμα που δεν υπήρχε όμοιο του.
Ψάχνοντας να βρω ποιος είναι ο άνθρωπος πίσω απ’ αυτή την ετικέτα, ανακάλυψα ότι υπάρχουν αναρίθμητες ετικέτες και όλες η μια πιο μυστήρια απ την άλλη. Όλα ήταν τόσο συμβατά με μένα, Ήταν εγώ. Σακουλάκια με κριτσίνια και βάζα με γλυκά με αλκοόλ, μπαχαρικά, μυρωδικά και πρώτη ύλη την ελληνική φύση και παράδοση. Ελιά, σύκο, σταφίδα, πετιμέζι, λάδι, εσπεριδοειδή, κρασί.
Η απορία μου για το πώς γίνεται όλο αυτό λύθηκε σύντομα, Όταν μια θεϊκή συγκυρία με έφερε να βρεθώ πλάι σ’ αυτές τις κατσαρόλες. Μαγικά φίλτρα που έβραζαν μέρες και μέρες. Και κυριολεκτώ. Ατελείωτες γυάλες με μπαχαρικά, δύο κατσαρόλες, βαζάκια, ετικέτες και καρποί, πολλοί καρποί. Ήταν κάπως σαν παραμύθι. Ναι. Γιατί δεν πίστευα ότι αυτό που έγραφε η ετικέτα ήταν πέρα για πέρα αληθινό, έκρυβε και τόσο κόπο που ίσως δεν μπορεί να φανταστεί ο κοινός νους.
Περίμενα να δω το μηχάνημα που γεμίζει τις ελιές με το αμύγδαλο και τον αποφλοιωτή για τα ντοματάκια βελανίδια. Το μηχάνημα ήταν μία χαριτωμένη κυρία η Γιάννα Μπαλαφούτη. Μικροσκοπική γεμάτη νεύρο, αστείρευτη φαντασία και χωρίς φρένο. Όλη η διαδικασία ήταν τόσο χειροποίητη που με σόκαρε. Δεν πληρώνεται αυτός ο κόπος φίλε μού. Σου κλείνει κάποιος με πόνο με ήθος με συνέπεια με άρωμα με γεύση, σε βάζο μεταποιημένη και πειραγμένη όλη την Ελλάδα και αναρωτιέσαι πληρώνεται ποτέ αυτό; “Τι σε κόφτει εσένα ; “θα μου πεις. Τίποτα. Εγώ ναι. Ούτε οικονομικός αναλυτής είμαι ούτε επιχείρηση διοικώ.
Μια συνταγή μπήκα να γράψω και ξεχάστηκα. Ένα μέσα στα πολλά θα πω κι ας το κόψει η λογοκρισία. Τέτοιοι θησαυροί θα έπρεπε να έχουν αριθμημένα βάζα και συγκεκριμένη ποσότητα παραγωγής μέσα στο έτος. Δεν θέλω να ξέρω αν είναι βιώσιμο δεν είναι πρόταση άλλωστε. θέλω να ξέρω ότι μπορώ να το ονειρεύομαι. Πολλά αγάπησα απ αυτή τη μικροσκοπική κυρία, μα σήμερα θα πάρω το “ντοματάκι βελανίδι” με μυρτιά και θα το ακουμπήσω σε μια απλή κρέμα τυριού με γλυκό παξιμάδι.
Σαν ένας άλλος (γλυκός) ντάκος.
Υλικά:
– 250γρ. γλυκιά μυζήθρα ή κάποιο άλλο τυρί κρέμα.
– 200γρ. κρέμα γάλακτος χτυπημένη
– 100 γρ. άχνη
-χυμό μισού λεμονιού
– μια βανίλια
-Παξιμάδι γλυκό κριτικό τριμμένο σε σκόνη
– βούτυρο φρέσκο λιωμένο, μαζί με λίγο ελαιόλαδο για να βρέξουμε καλά το παξιμάδι .
Εκτέλεση
Τρίβουμε το παξιμάδι και βρέχουμε με το βούτυρο και το λάδι ανακατεύοντας καλά με τα δάχτυλα μας να πάει παντού και να είναι αρκούντως υγρό το παξιμάδι. Όπως θα κάναμε και σε ένα cheese cake.
Στρώνουμε σε μπολ και το αφήνουμε λίγο να παγώσει. Χτυπάμε τη μυζήθρα λίγο για να μαλακώσει και την ενώνουμε με απαλές κινήσεις με την χτυπημένη παχύρευστη κρέμα γάλακτος, που της έχουμε ρίξει τη βανίλια και την άχνη. Τέλος, ρίχνουμε το χυμό λεμονιού και ανακατεύουμε απαλά με μια μαρίζ. Βάζουμε την κρέμα πάνω απ το παξιμάδι και ψιλοκόβουμε το ντοματάκι σε όλη την επιφάνεια με λίγο σιροπάκι.
Συνταγή / Φωτογραφία: Έφη Καϊσέρογλου
Μάθετε περισσότερα για την Πυλιακή γη
