You are currently viewing Το Φυσερό του Σιδερά, γράφει ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος

Το Φυσερό του Σιδερά, γράφει ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος

Ένα τέτοιο φυσερό είχε ο παππούς μου που ήταν σιδεράς. Αυτό ήταν κρεμασμένο πάνω απ’ το καμίνι στο όποιο έκαιγε κωκ και με μια αλυσίδα ανοιγόκλεινε το φυσερό προωθώντας αέρα στη φωτιά η οποία έτσι δυνάμωνε.
Ήταν το παιγνίδι μου ως πιτσιρικάς κι ο γέρος μας κυνηγάγε διότι σωνόταν το κάρβουνο τσάμπα.


Κρεμόταν με αλυσίδες που έπιαναν στο κάτω μέρος του ώστε το πάνω να είναι ελεύθερο να κινηθεί. Αυτό, με ένα αλυσιδάκι μικρότερο στο πίσω μέρος μπορούσες να το ανεβοκατεβάζεις και να πρεσάρει τον αέρα μέσω μιας σωλήνας στον πάγκο από κάτω όπου έκαιγε η φωτιά.

φυσερό

Μέσα στη φωτιά έβαζαν τα σίδερα κι όταν κοκκίνιζαν τα ακουμπούσαν στο αμόνι που είχαν δίπλα για επεξεργασία.

Θυμάμαι τον γέρο που τη Μεγάλη Πέμπτη γύριζε το αμόνι ανάποδα
(δεν ήταν εύκολο πράγμα).
Ήταν η απόδειξη ότι δεν είχε φτιάξει αυτός τα καρφιά του Χριστού.

Το σιδεράδικο του παππού βρισκόταν στην οδό Αναγνωσταρά, στο ύψος του Δημαρχείου της Καλαμάτας. Έπεσε το κτίριο με τον σεισμό και χάθηκαν τα πάντα.


Σημείωση: Το φυσερό και το αμόνι που εμφανίζονται στις φωτογραφίες βρίσκεται στο Λαογραφικό Μουσείο Γιάλοβας και αποτελεί μέρος από τη συλλογή του Κώστα Γ. Μπαλαφούτη


ΣΧΕΤΙΚΆ ΑΡΘΡΑ