Τα σύκα και τα σταφύλια είναι από τα πιο συνεργάσιμα υλικά στην μαγειρική και φυσικά στη ζαχαροπλαστική. Πέρα από την πολύτιμη θρεπτική τους αξία σε κάποιες περιπτώσεις διορθώνουν την υφή,…
Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα ζυμαράκια σαν κριτσινάκια τα έφτιαχνα με την ζύμη που περίσσευε από τις πίτες όμως το κόλπο έπιασε και πλέον όταν έχω χρόνο φτιάχνω μερικά να υπάρχουν και αυτοσχεδιάζω ανάλογα με τα κέφια μου.
Όταν πιάνουν οι ζέστες ,το μυαλό μου αυτομάτως ψάχνει να βρει λύσεις για πιο ελαφρύ φαγητό. Το νόστιμο εννοείται πάντα. Είπα να βάλω τα “καλοκαιρινά” στα μπιφτέκια μου. Δηλαδή να μειώσω τις θερμίδες, να αυξήσω τις φυτικές ίνες, να είναι ελαφριά και να μπορούν να τρώγονται πολύ ευχάριστα κι από παιδιά που δεν αγαπούν πάντα τα λαχανικά. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά υπέροχο.
Ξέρεις, μερικές φορές δεν χρειάζεται να έχεις τον κατάλληλο εξοπλισμό για να μαγειρέψεις περίτεχνα φαγητά. Χρειάζεσαι απλώς ένα τηγάνι και τίποτα άλλο. Άλλωστε τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον παίζει η πρώτη ύλη κι εσύ απλώς απολαμβάνεις την παράστασή του. Τι χρειάζεσαι; Απλώς ένα ή και δύο αυγά από βιολογικά λαβράκια.
Την αγκινάρα δεν την τρώω! Για να είμαι ειλικρινής πάντα παρίστανα ότι με πονάει η κοιλιά μου για να γλυτώσω από το πιάτο ημέρας, του σπιτιού. Ευτυχώς ξεγλιστρούσα με μία τηγανιά πατάτες. Έφτασα 40 χρονών για να κάνω ένα ταξίδι στην Τήνο, στο νησί της αγκινάρας και να έρθω αντιμέτωπη με τα παιδικά μου τραύματα. Αυτά, της αγκινάρας.
Υπ’ ατμόν για την προετοιμασία της σαιζόν. Αλεπάλληλα τηλεφωνήματα με συνεργάτες ανά την Ελλάδα. Ένας από αυτούς από τη Σύρο. Πάστα μάραθου, σε βαζάκι.
Η παράδοση θέλει την Κυριακή των Βαΐων να τρώμε ψάρι. Τους λόγους δεν χρειάζεται να σας τους πω γιατί θα τους βρείτε με μία γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο. Άλλωστε η δική μου ιστορία είναι αλλιώτικη. Είναι η ιστορία που φτιάχνουν οι παρέες. Ή ακόμη καλύτερα τα φαγητά που φτιάχνουν οι παρέες.
Μια διαφορετική εκδοχή του παραδοσιακού μπακαλιάρου με το κουρκούτι, Είναι αυτή της κροκέτας με το ούζο. Πάντρεμα ιδανικό, εύκολο στην παρασκευή και ακόμη πιο εύκολο στο τηγάνι.
Κάποιες φορές δεν είναι η συνταγή αυτό που σε αναστατώνει και σου ξυπνάει μνήμες και στιγμές. Είναι η μυρωδιά της κουζίνας, είναι η απόλαυση στο πρώτο δάγκωμα, είναι η γεύση που σε ταξιδεύει σε ένα μέρος γνώριμο, αγαπημένο. Σε ένα μέρος που έχεις ένα δέσιμο νοσταλγικό, έχεις ρίζες, συγγενείς και ανθρώπους αγαπημένους. Το νησί μας.
Έχουν κοσμοπολίτικη καταγωγή και η θρεπτική τους αξία είναι αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους τους. Τεράστια, σπουδαία και πολύ σημαντική για τον ανθρώπινο οργανισμό. Είναι “τούρμπο” βιταμινών Α, C, E, πλούσια σε αντιοξειδωτικά και μεταλλικά ιχνοστοιχεία. Είναι από τις τροφές που πρέπει να βρίσκονται στη διατροφή μας. Πόσο μάλλον αυτή την εποχή που μπορείτε να τα βρείτε φρέσκα στην αγορά.
Η γλυκιά πέστροφα. Αγαπημένο μου ψάρι. Τρυφερή σάρκα και γλυκιά, γι’αυτό και την αποκαλώ έτσι. Ζει σε γλυκά νερά σε ποτάμια κι όταν έχεις την τύχη να την έχεις και στο πιάτο σου σε ανταμείβει.
Σημαντικό πράγμα να σε εμπνέουν οι φίλοι σου. Εγώ το παθαίνω πολύ συχνά. Ζήτησα μια συνταγή από τον Δημήτρη που ταξιδεύει συνέχεια και μαγειρεύει υπέροχα. Μετά λύπης μου ανακάλυψα ότι είχα ελάχιστα υλικά για να φτιάξω το ίδιο πιάτο. Ανοίγω το ψυγείο και βλέπω μέσα σ’ένα βαζάκι τη Γιάννα… Εεεεε… Δηλαδή ζελέ από τσίλι με πιπεριές Φλωρίνης.