Έχουν κοσμοπολίτικη καταγωγή και η θρεπτική τους αξία είναι αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους τους. Τεράστια, σπουδαία και πολύ σημαντική για τον ανθρώπινο οργανισμό. Είναι “τούρμπο” βιταμινών Α, C, E, πλούσια σε αντιοξειδωτικά και μεταλλικά ιχνοστοιχεία. Είναι από τις τροφές που πρέπει να βρίσκονται στη διατροφή μας. Πόσο μάλλον αυτή την εποχή που μπορείτε να τα βρείτε φρέσκα στην αγορά.
Η γλυκιά πέστροφα. Αγαπημένο μου ψάρι. Τρυφερή σάρκα και γλυκιά, γι’αυτό και την αποκαλώ έτσι. Ζει σε γλυκά νερά σε ποτάμια κι όταν έχεις την τύχη να την έχεις και στο πιάτο σου σε ανταμείβει.
Τσιπούρα με ζελέ τσίλι! Σημαντικό πράγμα να σε εμπνέουν οι φίλοι σου. Εγώ το παθαίνω πολύ συχνά. Είχα μια φρέσκια τσιπούρα και ζήτησα μια συνταγή από τον Δημήτρη που ταξιδεύει συνέχεια και μαγειρεύει υπέροχα. Μετά λύπης μου ανακάλυψα ότι είχα ελάχιστα υλικά για να φτιάξω το ίδιο πιάτο. Ανοίγω το ψυγείο και βλέπω μέσα σ’ ένα βαζάκι τη Γιάννα… Εεεεε… Δηλαδή ζελέ από τσίλι με πιπεριές Φλωρίνης.
Είναι κι αυτές οι μέρες που δεν έχεις μαγειρέψει, που θες κάτι γρήγορο σχεδόν ουρανοκατεύατο. Κι επειδή αρνείσαι κι εσύ σαν κι εμένα να παραγγείλεις απ έξω θα φτιάξεις κάτι εύκολο μόνος σου, φτάνει μόνο να έχεις φροντίσει να προμηθευτείς ψαρονέφρι.
Επειδή ο βασιλικός αγαπάει τη λιαστή ντομάτα, τα μαγείρεψα παρέα. Μια ακόμη νόστιμη πίτα προστέθηκε στη συλλογή με τις αρωματισμένες ζύμες.
Πουρές Πατάτας με Κουρκουμά και Μυρώνια! Μαγικό υλικό για την κουζίνα ο κουρκουμάς. Όχι μόνο για τις ευεργετικές του ιδιότητες ή για το εντυπωσιακό χρώμα που φωτίζει τα πιάτα αλλά και για τη μεταλλική γεύση που προσθέτει στο τελικό αποτέλεσμα.
Σ΄έναν ουτοπικό κόσμο η Μεσσηνία θα είχε σε κάθε χωριό, σε κάθε πλατεία, σε κάθε γωνία ένα τζάκι, μία αξίνα, λίγο αλεύρι και άφθονο ελαιόλαδο. Και όλοι θα έψηναν, σε κούτσουρα ελιάς, πέτουλες και θα τις στόλιζαν με ανθισμένα δεντρολίβανα, με φρέσκα μάραθα, με βραστά αγριοράδικα, με αλμυρή μυτζήθρα. Θα ψιλόκοβαν γουρνοπούλες και λουκάνικα με πορτοκάλι και θα τις τύλιγαν σαν τα πιτόγυρα. Ή θα τις γλύκαιναν με μαύρες σταφιδούλες, με φυστικοβούτυρο από αραχίδες, με σιρόπι μυρτιάς, με κονφιτούρα λεμόνι, με άλειμμα από τσαπελόσυκα, με άθερμο πετιμέζι, με λαμπερό ανθόμελο….
Όμως μια στιγμή! Γιατί να είναι ουτοπία;
Χτύπησε το τηλέφωνο. “Τελικά δεν τα κατάφερες; Δεν πειράζει! Έλα να τα συζητήσουμε από κοντά.“, τον άκουσα να λέει και κατάλαβα. “Έρχεται εδώ. Θα του φτιάξω μανιταρόσουπα που την αγαπάει, να ζεσταθούν τα μέσα του, να ηρεμήσει η ψυχή του…“, σκέφτηκα και άρχισα να ψάχνω τα υλικά.
Υποδέχτηκα κεφάτη τις πρώτες ημέρες του 2018 και είμαι αποφασισμένη να βάλω χρώμα και περισσότερη γεύση στη ζωή μου. Βρήκα σ’ ένα πάγκο της λαϊκής αγοράς τρυφερά, ολόφρεσκα μυρώνια και βάλθηκα να κάνω (πάλι) πίτα. Όχι σαν όλες τις άλλες, αλλοιώτικη. Χρωματιστή. Ροζέ!
Ξαφνικά βρίσκεσαι με 300γρ πανσέτα και πρέπει να ετοιμάσεις φαγητό για 5 άτομα. Τι κάνεις; Το “αυγατίζεις”, σε απλά ελληνικά. Όχι δεν περιμένεις να πολλαπλασιαστεί γιατί απλώς δε γίνεται. Το ψιλοκόβεις, το ανακατεύεις με ότι-βρεις-στο-ντουλάπι, βράζεις ένα πακέτο ρύζι, το στήνεις όμορφα κι έτοιμο.
Μπήκα στην κουζίνα να φτιάξω σπανακόπιτα και κατέληξα να ψιλοκόβω σχοινόπρασο. Ξεκίνησα να φτιάχνω ένα ζυμαράκι και κατέληξα να αναζητώ γεύσεις και χρώματα στο ντουλάπι με τα μπαχάρια μου. Μπήκα σε γευστικές περιπέτειες και πέτυχε. Θα την ξαναφτιάξω σύντομα.
Τουρτουγκίτα είναι το πάνω μέρος από το κότσι του μοσχαριού, είναι πιο μαλακό από το ποντίκι και είναι πλούσιο σε κολλαγόνο. Όταν βρίσκω τέτοια κρέατα ονειρεύομαι νόστιμο φαγάκι μαγειρεμένο στην κατσαρόλα. Το συγκεκριμένο δε ήταν και άριστης ποιότητας και συνοδευόταν με όλα τα πιστοποιητικά του.