Οι όμορφες Ίριδες της Γιάλοβας, γράφει η Γιάννα
Με το έντονο χρώμα τους και την εντυπωσιακή παρουσία τους στολίζουν τα αμμωδή σημεία, δεξιά και αριστερά του δρόμου που οδηγεί στο Ντιβάρι της Γιάλοβας, στη Μεσσηνία. (περισσότερα…)
Με το έντονο χρώμα τους και την εντυπωσιακή παρουσία τους στολίζουν τα αμμωδή σημεία, δεξιά και αριστερά του δρόμου που οδηγεί στο Ντιβάρι της Γιάλοβας, στη Μεσσηνία. (περισσότερα…)
Στέκονται καμαρωτοί και ήσυχοι στην άκρη του δρόμου, μπροστά από τις , τα ατίθασα βάτα και τις χειμωνιάτικες ίριδες. Θαρρούν πως θα περάσουν απαρατήρητοι μέσα στις γκρι, άσπρες αποχρώσεις τους αλλά η περίτεχνη κατασκευή τους με τις ροζέ – λιλά γραμμώσεις και τους φωτεινούς πορτοκαλί στήμονες σου τραβάει την προσοχή.
Λέγονται ασφόδελοι και οι ρίζες τους έρχονται από την Αρχαία Ελλάδα. (περισσότερα…)
Για το Αλεξανδρινό, η παράδοση θέλει το αστεροειδές μοτίβο των φύλλων του να συμβολίζει το Αστέρι της Βηθλεέμ και το κόκκινο χρώμα να αντιπροσωπεύει τη ζωή -γέννηση του Ιησού, το σώμα και τη θυσία του αίματος μέσω Της Σταύρωσης Του.
Αν ήξερες με πόσο κόπο βγαίνει το ελαιόλαδο, δε θα άφηνες να χαραμιστεί ούτε μία σταγόνα από αυτό τον “υγρό χρυσό”.
(περισσότερα…)
Τέλη Νοέμβρη 2017, πρωινή βόλτα στη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας, στο Ναυαρίνο της Πύλου, στη Μεσσηνία και αντικρίζεις πράσινα και κοκκινωπά σαλικόρνια ή σπαράγγια της θάλασσας. Σε έναν από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους της Ευρώπης, στο χωριό μου.
Η λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας ή Ντιβάρι (όπως το αποκαλούμε οι ντόπιοι), βρίσκεται περίπου 8 χιλιόμετρα από την Πύλο, και μαζί με τον όρμο της Βοϊδοκοιλιάς αποτελεί προστατευόμενη περιοχή μεγάλου φυσικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος. Όλη η περιοχή, μαζί με τον όρμο του Ναυαρίνου και τη νήσο Σφακτηρία, εντάσσεται στο δίκτυο Natura 2000 και έχει χαρακτηριστεί ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας και ως Τόπος Κοινοτικής Σημασίας.
Το Άλσος Συγγρού στο Μαρούσι είναι μια τρισδιάστατη και ολοζώντανη βιβλιοθήκη για άνθη, δέντρα και βότανα. Όσες φορές το έχω περπατήσει -και δεν είναι λίγες, δεν έχει πάψει να με εκπλήσσει ευχάριστα. Όπως εχθές που κόψαμε δρόμο από ένα μονοπάτι και περπατήσαμε μέσα από θάμνους και ξερά, φθινοπωρινά κλαδιά. Κάπου εκεί, μέσα από αυτά τα ξερόκλαδα και τα σκόρπια πέσαμε κυριολεκτικά “πάνω” σε αυτά τα φωτεινά ανθάκια. “ΚΡΟΚΟΣ!”, φώναξα ενθουσιασμένη.
Έβγαλα το κινητό μου, έπεσα στα χώματα και τράβηξα μερικές φωτογραφίες.
Κάθε φορά που αλλάζει η εποχή μου αρέσει να περπατάω στο Άλσος Συγγρού και να ψάχνω τα μικρά θαύματα της φύσης. Τα άγρια λουλούδια που δίνουν χρώμα, θετική ενέργεια και ζωντάνια στη μουντή καθημερινότητα της πρωτεύουσας, ακριβώς δίπλα στην πολύβουη λεωφόρο Κηφισίας. Μέσα φθινοπώρου και εμφανίστηκαν τα κυκλάμινα. Αυτά τα εύθραυστα και υπερευαίσθητα αυτοφυή διαμάντια έχουν απλωθεί κάτω από τα πεύκα, τις βελανιδιές και τα κυπαρίσσια. Δίπλα στα αμπέλια, στις πέτρες ή και στα ξέφωτα. Πότε μόνα τους, πότε σε ζευγάρια, πότε σε μεγάλες ομάδες.
Πάμε πίσω στο χρόνο για να φτάσουμε στο σήμερα. Πάμε στην Αρχαία Ελλάδα για να φτάσουμε στην Ορθοδοξία και στους στίχους του Γκάτσου για την μυρτιά. Γιατί η χώρα μας…