Μια ακόμα ελληνική ιστορία brain drain. Ο Δημήτρης και η Εύα ή η Εύα και ο Δημήτρης είναι δύο νέοι άνθρωποι που κυνήγησαν το όνειρό τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και τελικά κατέληξαν στην αγκαλιά μιας εταιρίας που εδρεύει στην Κρακοβία της Πολωνίας.
Όπως πολλοί άλλοι νέοι και δημιουργικοί άνθρωποι, ξεκίνησαν με όνειρα τη δραστηριότητά τους στην Ελλάδα. Απογοητεύτηκαν και έφυγαν για άλλες πολιτείες. Όπου και δικαιώθηκαν.
Αν παραθέσουμε τα ονόματα των χωρών που έχουν επισκεφθεί εύκολα θα αναρωτηθεί κανείς: Καλά, θα δουλέψουν αυτοί οι δυο ποτέ ή όλο ταξιδάκια; Σαρανταρίσανε πια. Οι σφραγίδες στα διαβατήρια τους σχηματίζουν μια εικονική γραμμή που ξεκινάει από το Machu Picchu και καταλήγει στο Σινικό Τείχος.
Κι όμως, με ενδιάμεσους σταθμούς (για ανεφοδιασμό) στις Ολλανδικές Αντίλλες, το Ίνσμπρουκ, το Βερολίνο, τη Χάγη, τη Βαλένθια, τη Μάλτα, συνεχίζουν μια επαγγελματική πορεία που ξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια, όταν ο Δημήτρης σκέφτηκε να σχεδιάσει μια εφαρμογή που θα βοηθάει με απλό και οικονομικό τρόπο ένα μικρό ξενοδόχο να διαχειρίζεται τις κρατήσεις του και η Εύα να στηρίζει επικοινωνιακά και εμπορικά την ιδέα αυτή.
Έτσι γεννήθηκε η hoteliga.
Όχι μέσα σε ένα γκαράζ όπως τα μεγάλα διεθνή success stories της πληροφορικής, αλλά σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Βερολίνο…
Τα πολλά ταξίδια και οι εμπειρίες από τα δεκάδες ξενοδοχεία και καταλύματα είναι αυτό που τους ενέπνευσε τη δημιουργία της εφαρμογής hoteliga;
DVL: Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, αλλά τώρα που το αναφέρεις, ίσως να λειτούργησε στο υποσυνείδητο η ταξιδιωτική μας εμπειρία. Έχουμε βασανιστεί αρκετές φορές με τις κρατήσεις των ξενοδοχείων όπου έχουμε ταξιδέψει και μια που πάντα μας άρεσε να αναζητούμε μέρη που δεν είναι mainstream – από τουριστικής πλευράς- καταλαβαίνεις ότι είχαμε και μερικές δυσάρεστες εμπειρίες. Δεν είναι εύκολο μετά από μια κουραστική μέρα ταξιδιού να μην μπορείς να κοιμηθείς στο δωμάτιο του καταλύματος που έχεις κλείσει επειδή απλά έγινε κάποιο μπέρδεμα με την κράτηση.
Το DVL προέρχεται από τα αρχικά του ονοματεπώνυμου του Δημήτρη. Με πατέρα Ολλανδό και μητέρα Ελληνίδα, μεγάλωσε και ανδρώθηκε στην Ελλάδα. Δημήτρης van Leusden, DVL, Devil τον φωνάζαμε στην εταιρία που δουλεύαμε και οι δύο πριν πολλά χρόνια. Κάτι σαν το δαίμονα του προγραμματισμού. Το τμήμα marketing της εταιρίας πούλαγε ιδέες που δεν είχαν ποτέ πριν υλοποιηθεί, ο DVL άλλαζε δέκα χρώματα από τα νεύρα του όταν έπαιρνε το brief, αλλά το αποτέλεσμα έβγαινε χάρη στην επιμονή, το πείσμα και το ταλέντο του.
Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι στήθηκε και η hoteliga.
DVL: Ίσως, αλλά αν δεν ήταν η Εύα μαζί μου όλα θα είχαν μείνει απλά μια ιδέα ή έστω μια απλή εφαρμογή που θα τη βλέπαμε στις οθόνες μας και θα λέγαμε και τώρα τι; Εγώ έγραφα κώδικα και η Εύα μίλαγε με πιθανούς πελάτες. Από τις απαντήσεις που έπαιρνε καταλαβαίναμε τι έπρεπε να κάνουμε για να έχουμε μια ολοκληρωμένη και φιλική εφαρμογή. Έτσι κι αλλιώς μια εφαρμογή, ειδικά διαδικτυακή, δεν τελειώνει ποτέ. Δεν φτάνει ποτέ η …μαγική στιγμή που θα μπορείς να πεις ότι τώρα τελείωσε! Είναι πάντα ζωντανή και εξελίσσεται. Πολλές φορές και παρά τη θέλησή σου!
Ο Δημήτρης και η Εύα είναι ένα ακόμα παράδειγμα του brain drain. Μετά από μια πορεία ως στελέχη σε διάφορες μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις, αποφάσισαν να στήσουν τη δική τους. Αντικείμενο τι άλλο; H ανάπτυξη εφαρμογών μέσω διαδικτύου.
DVL: Δεν είχαμε οικονομικό πρόβλημα παρότι τα έξοδά μας ήταν περιορισμένα. Το σπίτι μας ήταν και γραφείο (ή το αντίστροφο). Αναπτυσσόμασταν κάθε χρόνο κερδίζοντας νέα συμβόλαια και επεκτείνοντας τα παλαιότερα. Όμως το όλο επιχειρηματικό περιβάλλον μας κούραζε. Μίζερο και καταθλιπτικό. Είχε αρχίσει η οικονομική κρίση και επίσημα!
Εύα: Το χειρότερο μας ήταν το δημόσιο. Κάθε φορά που χρειαζόταν να έρθουμε σε συνεννόηση με μια δημόσια υπηρεσία είχαμε μια ακόμα τραυματική εμπειρία. Ακόμα και για το πιο απλό πράγμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου ότι η εφορία στο Μαρούσι μας έστειλε σε κάποια άλλη δημόσια υπηρεσία στον Πειραιά για να πάρουμε μια βεβαίωση για τον κωδικό δραστηριότητας της εφορίας!
H ιστορία της Εύας και του Δημήτρη έχει για εμάς μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν έχει περάσει άλλωστε πολύ καιρός που συμμετείχαμε σε μια εκδήλωση στο Ευρωκοινοβούλιο, οργανωμένη από τον Έλληνα Ευρωβουλευτή κ. Στέλιο Κούλογλου, με θέμα το .
Πρέπει να διακόψουμε. Ο DVL έχει φέρει τις αγαπημένες του μπύρες – όλες από μικρές Ελληνικές ζυθοποιίες (Septem, Voreia, Χίος και φυσικά Νήσος από την αγαπημένη μας Τήνο) και σε διάφορες γεύσεις: Μαύρες, κόκκινες, ξανθές, πικρές, καπνισμένες… Έχουν δροσιστεί αρκετά στο ψυγείο από την ώρα που τις έφεραν η Εύα και ο Δημήτρης. Είναι τόσο διαφορετικές από τις …main stream μπύρες. Σίγουρα, η τιμή τους είναι αρκετά υψηλότερη από τις συμβατικές. Αλλά η ποιότητα τους δικαιολογεί με το παραπάνω την διαφορά της τιμής. Επίσης: Είναι τόσο πλούσια η γεύση τους, που με ένα μπουκάλι των 330 ml έχεις καλύψει τις ανάγκες σου τόσο για γεύση όσο και για αλκοόλ. Επειδή η παρέα ήταν καλή και η βραδιά ήταν μεγάλη, κάποιοι από εμάς (μαντέψτε ποιοι) άνοιξαν και δεύτερο μπουκάλι…
Ο Δημήτρης (όχι ο DVL) έχει τελειώσει με το κρέας και τις πίτες που ψήνει στη μικρή μας …βεραντίσια ψηστιέρα. Αφήνω τους Δημήτρηδες να αναβιώνουν ιστορίες από τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε στα πρώτα μας βήματα στο χώρο του Internet πριν από 15-20 χρόνια. Τότε που μιλάγαμε για social media και μας κοίταζαν σαν UFO.
Εγώ πρέπει να ετοιμάσω σαλάτα με άγρια ρόκα, φρέσκο κόλιανδρο από το Μαραθώνα και σπιτική λούζα – ναι, την έφτιαξα μόνη μου και από τις αντιδράσεις της Εύας και του Δημήτρη, πρέπει να έχει πετύχει.
Λογικά θα έπρεπε να έχω στήσει κάποιο πιάτο με αυτά τα περίεργα που φτιάχνω, αλλά η συνάντηση μας με την Εύα και τον Δημήτρη κανονίστηκε λίγο ξαφνικά και το ενδιαφέρον της συζήτησης δεν με άφηνε να κρυφτώ στην κουζίνα και να κάνω τα πειράματά μου. Η συνέχεια αφού φάμε. Αν πούμε κάτι σημαντικό στη διάρκεια του φαγητού, θα σας το γράψω μετά.
Συνεχίζεται… Διαβάστε το δεύτερο μέρος εδώ, ενώ για το τρίτο (και τελευταίο) επιλέξετε εδώ!
