Πώς θα μπορούσαμε να τονώσουμε τις τοπικές επιχειρήσεις; Πώς θα ανακάλυπταν οι επισκέπτες τα αυθεντικά σημεία του τόπου μας; Ποια είναι η ταυτότητα της κάθε περιοχής; Έχει ταυτότητα; Μήπως ήρθε η ώρα να αξιοποιήσουμε τις λιγοστές γνώσεις μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να διαφημίσουμε χωρίς κόστος αλλά με πάθος τους κρυμμένους θησαυρούς;
Τις προάλλες, είχα ένα μικρό χρονικό κενό και ο καιρός ήταν ανέλπιστα όμορφος για τα δεδομένα των Βρυξελλών, το χειμώνα. Πεντακάθαρος ουρανός, λογική για τα δεδομένα της εποχής θερμοκρασία και περιορισμένη υγρασία. Ιδανικές συνθήκες για περπάτημα στους δρόμους των Βρυξελλών. Ιδανική μέρα για να παρατηρήσω τα κτήρια με τις μικρές λεπτομέρειες που δίνουν ταυτότητα στη Βέλγικη αρχιτεκτονική.
Παρατηρούσα, γέμιζα εικόνες και φόρτιζα τις μπαταρίες μου ώσπου είδα το hashtag #sprouttobebrussels και το φωτογράφισα χωρίς να γνωρίζω τον πραγματικό λόγο. Ήταν ένα μεγάλο αυτοκόλλητο στην είσοδο ενός καταστήματος. Παρατήρησα καλύτερα, κοίταξα δεξιά, αριστερά, ανέβηκα δύο σκαλιά να δω καλύτερα στο εσωτερικό. Ήταν μπιραρία. Όλο το μαγαζί μια μεγάλη μπάρα με ψηλά σκαμπό και η ατμόσφαιρα μύριζε παλιό, ταλαιπωρημένο ξύλο. Γύρισα και συνέχισα το περπάτημα. #sprouttobebrussels ξανά. Αυτή τη φορά ήταν ένα μικρό ζαχαροπλαστείο με σοκολατένιες μαρέγκες και τάρτες.
Σταμάτησα στην άκρη του πεζοδρομίου και έγραψα το #hashtag στο Instagram. Ένα στιλιζαρισμένο, πράσινο λαχανάκι Βρυξελλών και fancy γραμματοσειρά. Διαβάζω περισσότερα και πληροφορούμε ότι είναι ένα κίνημα για τους ανθρώπους που αγαπούν, ζουν, εργάζονται και επισκέπτονται τις Βρυξέλλες. Σχεδόν 22.000 αναρτήσεις αποτυπώνουν την πόλη.
Μέσα στο πρώτο 24ωρο είχα κατανοήσει πλέον ότι όπου βρίσκω αυτό το σήμα, θα δοκιμάζω κάτι που χαρακτηρίζει την πόλη. Το βρήκα σε μπιραρίες, σε εστιατόρια με αχνιστά μύδια, σε καταστήματα με πραλίνες, με βάφλες. Το συνάντησα σε γκαλερί με Βέλγους καλλιτέχνες, σε έναν κινηματογράφο με βέλγικη ταινία, σε ένα μικρό μαγαζάκι με δαντέλλες.
Ενθουσιάστηκα! …και μετά μελαγχόλησα.
Γιατί δεν έχουμε τέτοια κινήματα στην Ελλάδα; Και αν έχουμε, γιατί όσα κινήματα υπάρχουν δε λειτουργούν όπως θα έπρεπε; Γιατί όλα γίνονται αλλού και όχι εδώ;
Λίγες ημέρες πριν είχα περπατήσει στους δρόμους της Καλαμάτας. Γέμισε Bistrot και AllDayBars που έχουν κάνει αχταρμά τα αγαθά τους στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο, ειδικά τους νέους. Εξαιρετική ποιότητα τα Bagels της Καλαμάτας, ντελικάτα τα αρώματα στα ροφήματα. Η ταυτότητά τους πια είναι άραγε;
Αν ήθελα να κάνω διάλλειμα σε γαλλικό bistrot θα ήθελα να είναι στη Γαλλία. Αν ήθελα να ευχαριστηθώ μία ιταλική μακαρονάδα θα ήθελα να είναι στην Ιταλία. Αν ήθελα να δοκιμάσω μια γουρνοπούλα θα ήθελα να είναι στη Μεσσηνία. Αν ήθελα ένα τρίγωνο Πανοράματος θα ήθελα στη Θεσσαλονίκη. Και πάει λέγοντας…
Σκέφτομαι ένα τέτοιο κίνημα πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στην Αθήνα, στην χαοτική ελληνική πρωτεύουσα. Πώς μπορεί ένας επισκέπτης να εντοπίσει τις ελληνικές επιχειρήσεις που παρέχουν προϊόντα και υπηρεσίες με ιστορία ή και με ταυτότητα ελληνική; Αθηναϊκή; Δεν έχω στο μυαλό μου μόνο την γαστρονομία όμως. Έχω και τα μαγαζιά με τις κλωστές που κρύβονται στα στενά της Αγίας Ειρήνης, τους παλιούς βυρσοδέπτες, την τέταρτη γενιά κοσμηματοπωλών.
Σκέφτομαι επίσης ένα τέτοιο κίνημα πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει σε ένα τουριστικό νησί όπως η Μύκονος. Πρόσφατα διάβαζα για τον φούρνο που έκλεισε. Αν τον είχε υποστηρίξει ένα κίνημα τύπου #ΠερήφανηΜύκονος #ΕντόπισαΜύκονο #αυθεντικήΜύκονος θα ήταν σήμερα στην ίδια μοίρα;
Πριν χρόνια, δε θυμάμαι ποιός, είχε ξεκινήσει ένα κίνημα για τα σημεία μαζικής εστίασης που μαγειρεύουν με ελαιόλαδο. Δεν το βρίσκω πια στα αποτελέσματα των αναζητήσεων. Μάλλον πήγε άκλαυτο κι αυτό είτε γιατί πράγματι οι περισσότερες επιχειρήσεις δεν μαγειρεύουν με ελαιόλαδο είτε γιατί δεν θέλουμε να είμαστε τόσο δεμένοι ώστε να γίνουμε δυνατοί.
Ο καθένας για την πάρτι του.
Αλλά δε γίνεται έτσι δουλειά. Δεν φέρνουμε με αυτό τον τρόπο αποτελέσματα. Δεν καταφέρνεις τίποτα ουσιαστικό αν βαδίζεις μόνος σου. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις τώρα, θα το καταλάβεις αργά ή γρήγορα γιατί ο κόσμος γυρίζει, ταξιδεύει, εκπαιδεύεται και έχει άποψη και γνώμη.
Επέλεξα για φωτογραφία εξωφύλλου μια γωνία από το παλιό μου πρατήριο, που απεικονίζει την Ελληνική φιλοξενία. Αλήθεια ήξερες ότι στην Αρχαία Ελλάδα είχαμε θεά της φιλοξενίας; Νεφέλη λεγόταν. Για το πόσο φιλόξενοι είμαστε θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή.
