Σ΄έναν ουτοπικό κόσμο η Μεσσηνία θα είχε σε κάθε χωριό, σε κάθε πλατεία, σε κάθε γωνία ένα τζάκι, μία αξίνα, λίγο αλεύρι και άφθονο ελαιόλαδο. Και όλοι θα έψηναν, σε κούτσουρα ελιάς, πέτουλες και θα τις στόλιζαν με ανθισμένα δεντρολίβανα, με φρέσκα μάραθα, με βραστά αγριοράδικα, με αλμυρή μυτζήθρα. Θα ψιλόκοβαν γουρνοπούλες και λουκάνικα με πορτοκάλι και θα τις τύλιγαν σαν τα πιτόγυρα. Ή θα τις γλύκαιναν με μαύρες σταφιδούλες, με φυστικοβούτυρο από αραχίδες, με σιρόπι μυρτιάς, με κονφιτούρα λεμόνι, με άλειμμα από τσαπελόσυκα, με άθερμο πετιμέζι, με λαμπερό ανθόμελο….
Όμως μια στιγμή! Γιατί να είναι ουτοπία;
(περισσότερα…)