Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα ζυμαράκια σαν κριτσινάκια τα έφτιαχνα με την ζύμη που περίσσευε από τις πίτες όμως το κόλπο έπιασε και πλέον όταν έχω χρόνο φτιάχνω μερικά να υπάρχουν και αυτοσχεδιάζω ανάλογα με τα κέφια μου.
Επειδή ο βασιλικός αγαπάει τη λιαστή ντομάτα, τα μαγείρεψα παρέα. Μια ακόμη νόστιμη πίτα προστέθηκε στη συλλογή με τις αρωματισμένες ζύμες.
Σ΄έναν ουτοπικό κόσμο η Μεσσηνία θα είχε σε κάθε χωριό, σε κάθε πλατεία, σε κάθε γωνία ένα τζάκι, μία αξίνα, λίγο αλεύρι και άφθονο ελαιόλαδο. Και όλοι θα έψηναν, σε κούτσουρα ελιάς, πέτουλες και θα τις στόλιζαν με ανθισμένα δεντρολίβανα, με φρέσκα μάραθα, με βραστά αγριοράδικα, με αλμυρή μυτζήθρα. Θα ψιλόκοβαν γουρνοπούλες και λουκάνικα με πορτοκάλι και θα τις τύλιγαν σαν τα πιτόγυρα. Ή θα τις γλύκαιναν με μαύρες σταφιδούλες, με φυστικοβούτυρο από αραχίδες, με σιρόπι μυρτιάς, με κονφιτούρα λεμόνι, με άλειμμα από τσαπελόσυκα, με άθερμο πετιμέζι, με λαμπερό ανθόμελο….
Όμως μια στιγμή! Γιατί να είναι ουτοπία;
Υποδέχτηκα κεφάτη τις πρώτες ημέρες του 2018 και είμαι αποφασισμένη να βάλω χρώμα και περισσότερη γεύση στη ζωή μου. Βρήκα σ’ ένα πάγκο της λαϊκής αγοράς τρυφερά, ολόφρεσκα μυρώνια και βάλθηκα να κάνω (πάλι) πίτα. Όχι σαν όλες τις άλλες, αλλοιώτικη. Χρωματιστή. Ροζέ!
Μπορείς να τα πεις και λαδοκούλουρα κανέλας με κρασί ή κρασοκούλουρα κανέλας με ελαιόλαδο αφού η αναλογία είναι ίση.
Η συνταγή της μαμάς, της γιαγιάς, ίσως και της προγιαγιάς για κουλουράκια πορτοκαλιού. Έχω βρει αναφορές σε αρκετά βιβλία συνταγών. Προτιμώ τα πλεξιδάκια γιατί είναι συνεργάσιμη-ελαστική η ζύμη και βγαίνουν όμορφα.
Ιδανική συνταγή από το #metomati και από την Γιάννα Μπαλαφούτη για να φτιάξετε μαζί με μικρά παιδιά και να χρησιμοποιήσετε κουπ-ατ.