Η Κιβωτός του Δήμου: Ζωντανή πολιτιστική κληρονομιά
Η γη καταπράσινη από τα νωπά στάχυα και γύρω-γύρω λίγα φουντωτά δέντρα. Περπατάς το χωματόδρομο, περνάς το στεγνό ρυάκι και μπροστά σου η κιβωτός του Δήμου. Ανοίγει η ξύλινη πόρτα…
Η γη καταπράσινη από τα νωπά στάχυα και γύρω-γύρω λίγα φουντωτά δέντρα. Περπατάς το χωματόδρομο, περνάς το στεγνό ρυάκι και μπροστά σου η κιβωτός του Δήμου. Ανοίγει η ξύλινη πόρτα…
Βρήκα ένα Αφγκάν στο σπίτι. Χρυσόξανθο με μαύρη μουσούδα. Μου φάνηκε τεράστιο. Και ήταν. Όταν σηκωνόταν στα δυο πόδια για να αγκαλιαστούμε, με πέρναγε σε ύψος. Όπου πήγαινα με ακολουθούσε. Στην αρχή νόμιζα ότι με παρακολουθούσε από καχυποψία. Μετά κατάλαβα ότι το έκανε από φροντίδα.
Ένας αστικός μύθος λέει ότι δεν υπάρχει εικαστικός της σύγχρονης εποχής που να μην έχει ζωγραφίσει τουλάχιστον μία φορά στη (καλλιτεχνική) ζωή του ένα λαγωνικό του Αφγανιστάν.
Ζήσαμε 14 χρόνια μαζί. Ήταν μια σχέση ζωής. ‘Έφυγε ένα βράδυ ήσυχα. Από καρδιά. Η Ήρα, ένα υπέροχο λαγωνικό του Αφγανιστάν.