4 συνεχόμενες χρονιές έχω ακούσει το ίδιο προειδοποιητικό μήνυμα. “Φέτος Γιάννα θα κλάψεις”. Στο Tinos Food Paths-2019. Και κάθε χρόνο, αποχωρίζομαι τα γευστικά μονοπάτια της Τήνου φεύγοντας με μαύρο δάκρυ. Όχι γιατί δεν πέρασα καλά, ούτε γιατί δεν μου έφταναν οι μέρες για να το χορτάσω αλλά γιατί αυτό που έζησα δεν μπορώ να το μεταφέρω μαζί μου. Πώς να κρύψω στις αποσκευές τα χαμόγελα, τις αγκαλιές, τον πόνο, τον ιδρώτα, την αγάπη, τις μυρωδιές, τις όμορφες κουβέντες;

Συγκρίσεις και Αντιθέσεις στο tinos food paths-2019

Στο 2ο TinosFoodPaths οι εθελοντές με τα μαύρα μπλουζάκια ήταν λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα. Στο 5ο Tinos Food Paths 2019 έχασα το μέτρημα. Μέσα σε 4 χρόνια κατάφεραν να προσθέσουν έξτρα ψηφία στον εθελοντισμό. Από 30 να γίνουν 300 ή 400. Όπως εξελίσσεται το φαινόμενο, σε λίγα χρόνια θα φοράμε όλοι στο νησί μαύρα μπλουζάκια για μία ολόκληρη εβδομάδα. Και θα υπηρετεί ο ένας τον άλλο.

Ψάχνουν οι ειδικοί να αναλύσουν το φαινόμενο. Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν είναι πως οτιδήποτε σχεδιάζουν οι τηνιακοί, δεν το κάνουν μόνο για τους ξένους αλλά και για τους ντόπιους, για όσους μένουν στο νησί. Πρώτα θα γνωριστούν μεταξύ τους, θα αγκαλιαστούν και ύστερα θα απλωθούν γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πώς ενωμένοι θα είναι πιο αποτελεσματικοί γιατί θα έχουν πιο δυνατή φωνή κι έτσι θα ζωντανέψουν τα χωριά, θα δημιουργηθούν ανάγκες, σπόροι θα φυτευτούν, παραγωγοί θα καλλιεργήσουν, μαγαζιά θα γεμίσουν.

Κόκκινη Κλωστή δεμένη

Όλα όσα βιώνουμε κάθε χρόνο είναι κομψά στημένα, καλαίσθητα και έξυπνα σκηνοθετημένα, σχεδόν κινηματογραφικά. Κάποιος έδωσε μία φορά το στίγμα και το ακολούθησαν οι υπόλοιποι. Κάθε χρόνο επιλέγουν ένα ξεχωριστό, καλλιτεχνικό installation στην ενδοχώρα. Από το μυστικό δείπνο στη μονή Ουρσουλινών, πέρασαν στο λαβύρινθο του Τριπόταμου, ύστερα στους περιστεριώνες του Ταραμπάδου και φέτος στους μύλους της Καλλονής, όλα με τον ίδιο κοινό παρονομαστή, τον γευστικό πλούτο του τόπου. Το γαστρονομικό παραμύθι φέτος ξετυλιγόταν μέσα από την κόκκινη κλωστή η οποία περνώντας μέσα από το χωράφι με τα σκιάχτρα, τις κατοικιές και την πλατεία με τον ξυλόφουρνο κατέληγε στο διπλανό χωριό, τον Καρκάδο.

Σε κάθε στάση κι ένα γευστικό μήνυμα. Τα μπισκότα στους μύλους, η λεμονάδα και τα τραγανά αγγουράκια στον κήπο του Μωυσή, η δροσερή ρακή, το ψωμί με τη γλίνα και τη ζάχαρη στην κατοικιά, τα ζυμωμένα ψωμάκια στον ξυλόφουρνο, τα φασολάκια, ο μπαλακιάρος, οι αγκινάρες στην πλατεία.

Στο 2ο TinosFoodPaths ανησυχούσαμε μήπως η δημοσιότητα αλλοιώσει το χρώμα του νησιού. Μετά το τέλος και του 5ου TinosFoodPaths παρακαλάω να φτάσουν τα απόνερα στα δίπλα νησιά μπας και ξεκουνηθούν από το βόλεψή τους.

Να δώσω μια κλωτσιά στο κουβάρι θέλω, να κυλήσει χωρίς σταματημό, να ξετυλιχθεί η κόκκινη κλωστή, να τραβήξει μακριά, έξω από την Τήνο, να ξεσηκώσει και τους άλλους.

Για άλλα σαν αυτό, εδώ!