Αν νιώθεις τα πάντα να σε πιέζουν και έχεις την πολυτέλεια να εξοικονομήσεις 24 ώρες μόνο για σένα και τη συντροφιά σου, θα σου πρότεινα έναν προορισμό ο οποίος έχει χαρακτηριστεί με άπειρα κλισέ, τα οποία θα αποφύγω. Λίμνη Δόξα! Ούτε μακριά ούτε όμως μια ώρα δρόμος. Τόσος όσος, ώστε να κάνεις μια πορεία που να σου αδειάσει το μυαλό από τα “ασήμαντα σημαντικά”. Χαλαρά και με μικρές στάσεις για ανάσες και φωτογραφίες ανάμεσα σε αμπελώνες και ελατοπλαγιές, θα κάνεις περίπου δυόμιση ώρες για τον τελικό προορισμό.

(περισσότερα…)

Επειδή ο βασιλικός αγαπάει τη λιαστή ντομάτα, τα μαγείρεψα παρέα. Μια ακόμη νόστιμη πίτα προστέθηκε στη συλλογή με τις αρωματισμένες ζύμες.

Ο Βασίλης Παπικινός μαγειρεύει στον ΑΛΕΥΡΟΜΥΛΟ της Μήλου και μας μεταφέρει καθημερινά μέσω της σελίδας τους, γεύσεις και αρώματα με Κυκλαδίτικο αέρα από το αγαπημένο του νησί. Αγωνίζεται για γίνει ευρέως γνωστή η γαστρονομία του νησιού του και βάζει την Κολοκυθόπιτα στο Μηλέικο Πρωινό ενώ μοιράζεται μαζί μας τη συνταγή έτσι όπως τη διδάχθηκε από τις γυναίκες της Μήλου.

(περισσότερα…)

Με το έντονο χρώμα τους και την εντυπωσιακή παρουσία τους στολίζουν τα αμμωδή σημεία, δεξιά και αριστερά του δρόμου που οδηγεί στο Ντιβάρι της Γιάλοβας, στη Μεσσηνία. (περισσότερα…)

Σ΄έναν ουτοπικό κόσμο η Μεσσηνία θα είχε σε κάθε χωριό, σε κάθε πλατεία, σε κάθε γωνία ένα τζάκι, μία αξίνα, λίγο αλεύρι και άφθονο ελαιόλαδο. Και όλοι θα έψηναν, σε κούτσουρα ελιάς, πέτουλες και θα τις στόλιζαν με ανθισμένα δεντρολίβανα, με φρέσκα μάραθα, με βραστά αγριοράδικα, με αλμυρή μυτζήθρα. Θα ψιλόκοβαν γουρνοπούλες και λουκάνικα με πορτοκάλι και θα τις τύλιγαν σαν τα πιτόγυρα. Ή θα τις γλύκαιναν με μαύρες σταφιδούλες, με φυστικοβούτυρο από αραχίδες, με σιρόπι μυρτιάς, με κονφιτούρα λεμόνι, με άλειμμα από τσαπελόσυκα, με άθερμο πετιμέζι, με λαμπερό ανθόμελο….
Όμως μια στιγμή! Γιατί να είναι ουτοπία;

(περισσότερα…)

Στέκονται καμαρωτοί και ήσυχοι στην άκρη του δρόμου, μπροστά από τις μυρτιές, τα ατίθασα βάτα και τις χειμωνιάτικες ίριδες. Θαρρούν πως θα περάσουν απαρατήρητοι μέσα στις γκρι, άσπρες αποχρώσεις τους αλλά η περίτεχνη κατασκευή τους με τις ροζέ – λιλά γραμμώσεις και τους φωτεινούς πορτοκαλί στήμονες σου τραβάει την προσοχή.
Λέγονται ασφόδελοι και οι ρίζες τους έρχονται από την Αρχαία Ελλάδα. (περισσότερα…)

Ένα τέτοιο φυσερό είχε ο παππούς μου που ήταν σιδεράς. Αυτό ήταν κρεμασμένο πάνω απ’ το καμίνι στο όποιο έκαιγε κωκ και με μια αλυσίδα ανοιγόκλεινε το φυσερό προωθώντας αέρα στη φωτιά η οποία έτσι δυνάμωνε.
Ήταν το παιγνίδι μου ως πιτσιρικάς κι ο γέρος μας κυνηγάγε διότι σωνόταν το κάρβουνο τσάμπα.

(περισσότερα…)

Γνωριστήκαμε τυχαία πριν λίγες ημέρες σε έναν πάγκο στη λαϊκή αγορά του Αμαρουσίου και από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι θα περάσουμε ωραία μαζί.

(περισσότερα…)

Υποδέχτηκα κεφάτη τις πρώτες ημέρες του 2018 και είμαι αποφασισμένη να βάλω χρώμα και περισσότερη γεύση στη ζωή μου. Βρήκα σ’ ένα πάγκο της λαϊκής αγοράς τρυφερά, ολόφρεσκα μυρώνια και βάλθηκα να κάνω (πάλι) πίτα. Όχι σαν όλες τις άλλες, αλλοιώτικη. Χρωματιστή. Ροζέ!

(περισσότερα…)