Περπατώντας από την Grand Place με κατεύθυνση βόρεια, για να βρούμε το κεντρικό κατάστημα του Pierre Marcolini βρεθήκαμε, στη rue de la Madeleine που βρίσκεται η  Champagnothèque των βρυξελλών. “Εδώ θα δοκιμάσετε σπάνιες σαμπάνιες! Είναι εμπειρία που αξίζει!”, είπε ο συνεργάτης που μας ξεναγούσε.

Τελειώσαμε τις υποχρεώσεις και βγήκαμε πάλι στους δρόμους για εξερεύνηση και για να βρούμε δωράκια για τους αγαπημένους μας.  Δεν πεινούσαμε για να φάμε αχνιστά στρείδια, όπως μας είχαν συμβουλέψει, δε θέλαμε γλυκό για να φάμε βάφλες ή σοκολάτες και δε θέλαμε να πιούμε βέλγικες μπύρες. Ήμασταν ήδη κουρασμένοι από το άγχος του ταξιδιού και το πολύ περπάτημα και είχαμε ελάχιστο χρόνο στο πρόγραμμά μας. Η στιγμή της “αποσυμπίεσης” από το άγχος εκείνης της ημέρας θα βρισκόταν μόνο σε ένα ποτήρι σαμπάνιας. Άλλωστε θέλαμε να ζήσουμε την εμπειρία και τη ζήσαμε.

Νοέμβριος 2015, Βρυξέλλες.

Περάσαμε την πόρτα χωρίς δεύτερη σκέψη. Στα λιγοστά τραπέζια καθόταν μόνο ένα ζευγάρι. ‘Εβγαλα μερικές βιαστικές (και στραβές) φωτογραφίες γιατί ντρεπόμουν πολύ.

Η βιτρίνα είχε ένα πελώριο, σιδερένιο φόρεμα φωτισμένο και στη βάση του αμέτρητους φελούς.

Στους τοίχους είχε κρεμασμένες άδειες φυάλες. σπάνιες και συλλεκτικές από παλαιότερες γευσιγνωσίες.

Μας υποδέχτηκε ένας ευγενέστατος κύριος, φορώντας την ποδιά του και μας οδήγησε σε ένα τραπέζι-βαρέλι που υπήρχε μία γιγάντια σαμπανιέρα γεμάτη με πάγο και μερικές φυάλες σαμπάνιας. Μας περιέγραψε τις ιδιαιτερότητες κάθε ετικέτας και αφού ρώτησε τι προτιμάμε, πρότεινε τις ιδανικές περιπτώσεις.

Επέλεξα μία Jacquesson – Dizy Terres Rouges Rosé 2007 που κρατούσε στα χέρια του αλλά τελικά την απέρριψα γιατί ξεπερνούσε κατά πολύ τον προύπολογισμό μας (50 ευρώ/ποτήρι). Την έβγαλα φωτογραφία όμως για να τη θυμάμαι.

Καταλήξαμε σ΄ ένα ποτήρι ροζέ σαμπάνιας για την κυρία και ένα Blanc de Blanc για τον κύριο (25 ευρώ/ποτήρι)

Σταθήκαμε δίπλα -δίπλα με τον Δημήτρη χωρίς να μιλάμε. Θέλαμε να απολαύσουμε τη στιγμή, να χαλαρώσουμε. Παρατηρούσαμε αμίλητοι τα γύρω κτήρια με την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική. Κάθε γουλιά ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία, έφερνε άλλες εικόνες, άλλες μνήμες. Έφερνε όνειρα και ελπίδα. Δε δοκίμασα από το ποτήρι του Δημήτρη. Δεν ήθελα να αλλάξω τη δική μου γεύση.

Περνούσαν μπροστά μας οι περαστικοί και μας κοιτούσαν μάλλον με απορία. Ένα ζευγάρι Έλληνες, με δύο ποτήρια απολαυστικής σαμπάνιας ακουμπισμένα πάνω σε ένα βαρέλι, καθισμένοι σε ένα μεταλλικό παγκάκι, πάνω στο πεζοδρόμιο, κουλουριασμένοι στα χοντρά παλτό.

Η ζωή είναι στιγμές. Ήταν μία από αυτές.

Το BEAUBBLES όπως μετονομάστηκε πρόσφατα (πρώην La Champagnothèque De Bruxelles ) είναι επισκέψιμο για όλους, αρχάριους και ερασιτέχνες καθώς και για τους επαγγελματίες γευσιγνώστες. Ο ιδρυτής της Eric Vauthier βρίσκεται πάντα εκεί για να μυήσει τους επισκέπτες στο μαγικό κόσμο της σαμπάνιας.

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την επίσημη σελίδα τους Beaubbles